Kasiatarzynowe"cosie"

14 października 2023

Jest kilka minut przed godziną ósmą. Na chodniku leżą piękne, kolorowe, jesienne liście, a październikowe słońce toczy walkę z poranną mgłą.  Jestem totalną jesieniarą, kocham ten czas… Ten czas kiedy chowa się pod koc i pije herbatę z sokiem malinowym. Ten czasem kiedy wita się z cieplejszymi swetrami. Czas w którym dojrzewają jabłka, śliwki i gruszki…

Idę chodnikiem i cieszę się  październikiem, moim październikiem. Pięknymi barwami, wyjątkowym zapachem i delikatnym wietrzykiem.  Ten październik jest zupełnie inny, niż każdy poprzedni. Jest inny, ale to nie znaczy, że jest gorszy lub lepszy, jest po prostu inny, ale jest mój!

Dziś jest dzień nauczyciela więc sięgam myślami, do osób, które mnie uczyły. Do mojej pani z przedszkola, która zawsze z nami śpiewała. Do pani z pierwszej klasy, która uczyła nas pisać i czytać. Do nauczycieli w klasach starszych, którzy tłoczyli nam wiedzę ze swoich przedmiotów. Do profesorów na studiach, chcących powiedzieć tak wiele… Aleee nauczyciele to nie tylko osoby uczące, to przede wszystkim ludzie, którzy nas kształtowali latami… Do dziś pamiętam słowa wielu z nich. Zacytuję powiedzenie mojej polonistki “Słowo ma moc”.

Słowo ma moc, z taką myślą przekraczam próg szkoły. Mojej szkoły. Mijam biegających uczniów otwieram drzwi pokoju nauczycielskiego i wiem, że lubię tu być.. W pokoju cicho, nikogo nie ma, więc zaparzam herbatę, siadam i myślę…. Myślę o tym, jak ważne i trudne zadanie przede mną. Jak wielką odpowiedzialność biorę na siebie będąc nauczycielem, czy sobie poradzę? Czy nikogo nie zawiodę? Czy będę takim nauczycielem jakiego zawsze pragnęłam, czy jego przeciwieństwem? Czy dobry zawód wybrałam?… Nie wiem… Wiem tyle, że muszę wziąć klucz i iść po ucznia, zaczynam rewalidacją a potem chyba trzy wspomagania.

Kiedy mijam moją klase, obok w mig znajdują się uczniowie, jeden przez drugiego woła pani Kasia, pani Kasia, obejmują mnie w pasie i zostawiają swój dziecięcy uścisk… To naprawdę miłe… Ze świetlicy zabieram chłopca na zajęcia, on również wita się czułym uściskiem i pięknym uśmiechem. Z jego ust padają słowa, które słyszę po raz pierwszy… Wszystkiego najlepszego z okazji dnia nauczyciela. Z moich oczu zaczynają płynąć łzy wzruszenia, 5 letnia, 10 letnia, 15 letnia Kasia chciałyby to usłyszeć… Słyszy to 25 letnia Katarzyna, czy to oznacza, że spełniłam ich marzenie? Chyba tak, drogie Kasieńki postaram się Was nie zawieść i spełniać naszą wymarzoną rolę jak najlepiej.   Koniec płaczu, wracamy na ziemię, zajęcia przed nami.

Zajęcia rewalidacyjne zaczynam od pytania, jak uczeń  się czuje, co dobrego się wydarzyło, czy jest coś o czym chce porozmawiać. Tak też jest tym razem. Bardzo cieszę się gdy uczniowie ze mną rozmawiają, dzielą się tym co dobre i tym, co ciężkie, jest to moment w którym mam nadzieję, że uczniowie czują się ważni. Po rozmowie przedstawiam temat zajęć i propozycję aktywności. Jako, że poznajemy literę J która jest pierwszą głoską w słowie jesień, taki właśnie mamy temat. Jest piękna pogoda, a gdzie lepiej rozmawia się o jesieni jak nie wśród jej darów? Zakładamy kurtki i niestandardowo wychodzimy na szkolne boisko. Filip, co się zmieniło w ostatnim czasie na zewnątrz? Jakie dary przyniosła jesień? Hmm przyniosła że sobą kasztany, z których będziemy robić ludziki. Przyniosła dynię i zupę grzybową, przyniosła też zimno i deszcz, zabrała ptaki i kwiaty, ale zostawiła piękne kolory drzew… Pani Kasiu niech pani patrzy, tam o tam w oddali jest drzewo, ono już nie ma liści, ale jest tak samo ważne jak każde inne, tam schronienie znajdzie wiewiórka. Zaskoczyła mnie ta wypowiedź, była taka wymowna… Niesamowite jak dziecięce słowa mogą poruszać serca dorosłych. Wracamy do klasy i dalej rozmawiamy o jesieni a w międzyczasie ćwiczymy motorykę małą, wydzierając z papieru jesienne  liście i przyklejając je do plastelinowego pnia. Grafomotoryka, czytanie, koordynacja, to wszystko jest ważne, więc działamy! Na koniec zajęć tradycyjnie pozwalam uczniowi wybrać formę relaksacji. Gra planszowa, puzzle lub odprężenie na dywanie z muzyją lub wyciszanką w tle.

Kolejne lekcje to wspomaganie w mojej klasie 1A. Dobrze być kimś, kto może razem z najmłodszymi tropić literki, szukać cyferek,  śpiewać piosenki i podziwiać świata urodę. Jako, że dziś dzień nauczyciela nasze zajęcia rozpoczęły się od pięknych słów od uczniów i rodziców… dziś to chyba już do końca dnia będę mieć mokre oczy…..

Nauczycielem, nie jest łatwo być, to droga pełna wyzwań, oczekiwań i odpowiedzialności za kolejne pokolenia. Chciałabym za 20 lat, powiedzieć sobie, Katarzyno wykonałaś dobrą pracę, bądź z siebie dumna, wszystkie Kasieńki, też są dumne…. Z okazji dnia nauczyciela, sobie i innym pedagogom życzę, byśmy zawsze z dobrą energią wypełniali swoją pracę, byśmy inspirowali uczniów i samych siebie, wspierajmy się i idźmy do przodu!

Ten wpis chodzi za mną od poniedziałkowego popołudnia, więc środa wieczór to dobry czas by powstał. Na początku dziękuję osobie, która sprawiła, że zapragnęłam napisać te słowa.
Anioł nie pyta czy może. Anioł przychodzi, przytula i słucha. Podaje dłoń, serce i rękaw na łzy. Wyciąga na spacer, rozmowę, na kawę. Anioł jest zawsze wtedy, gdy nie ma nikogo. Gdy cały świat pustoszeje a w samym środku Ty. Gdy przychodzą trudy, zmartwienia, rozterki i kłęby myśli. Anioł jest również wtedy, gdy jest dobrze, gdy masz siłę i ochotę. Anioł jest wtedy kiedy chcesz pogadać o glupotach i pożartować o codziennosci. Anioł jest zawsze i wypełnia sobą piękną misję! Wypełnia serce dobrem, troską, zrozumieniem, obecniscią i radoscią nadzieją. Anioł nie jedno ma oblicze. Nie zawsze Anioł wie, że właśnie odmienia czyjś dzień. Tak naprawdę Anioł, nie zawsze wie, że jest Aniołem, to niesamowite!
Kończąc dziękuję za wszystkie anioły, które grały, grają lub dopiero zagrają choćby najmniejszą rolę w moim życiu! Chciałabym chociaż raz też być aniołem dla Was i rozjaśnić dzień.
Jutro słońce wstanie specjalnie dla Was, ściskam na dobrą noc i piękny dzień
Kasiatarzyna

Ludzie i praca z nimi to coś, co daje mi motywację i z czego czerpię siły do egzystencji. Chyba nie mogłabym istnieć jako jedna bezludna wyspa pośród fal wielkiego oceanu. Oczywiście czasem też potrzebuję samotności i przebywania z samą sobą, jednak moje docelowe miejsce jest wśród ludzi. Doceniam każdą relację- koleżeńską, przyjacielską czy siostrzaną. Doceniam również relację instruktor- kursant, bo właśnie taką relację nawiązujemy na zajęciach i szczerze bardzo lubię te relacje. Ten rodzaj relacji jest wyjątkowy, jest konfrontacją wiedzy, umiejętności i osobowości. To wszystko przypomina puzzle, żeby układanka była skończona potrzeba zaangażowania, cierpliwości, zrozumienia, samodyscypliny, pracy i współpracy. Każdy element musi dotrzeć na swoje miejsce i wpasować się pomiędzy inne elementy. Ostatnio coraz częściej zdarza mi się rozmyślać, nad wagą relacji, które tworzymy na zajęciach, spotykam różne osoby, czasem są to osoby starsze, czasem młodsze, niewidome lub słabowidzące, tracące wzrok lub nigdy go nieposiadające. Są osoby po różnych przejściach, z bagażem ciężkich doświadczeń i traum…. Tak, tak niestety bywa.
Przyszła do mnie osoba po nowotworze, razem ze wzrokiem straciła wszystko co kocha, pracę, dom, rodzinę…
Ktoś inny przyszedł i powiedział, że się boi, powiedział, że nie daje rady…
Jeszcze inna osoba płacząc wykrzyczała, jak bardzo chce wrócić, do poprzedniego życia….
Ktoś inny dodał cytując Małego Księcia, że najważniejsze jest niewidoczne dla oczu i dopiero bez wzroku to rozumie i docenia….
Mogłabym przytoczyć wiele różnych wypowiedzi, mówić o trudach, problemach i radościach, których na szczęście też nie brakuje, mogłabym kilka kolejnych wpisów opisywać przeróżne historie i sytuacje, ale wniosek nasuwa się sam.
Każdy z kursantów jest inny, przychodzi z czym innym, z inną historią, z innymi pragnieniami i innymi potrzebami. Przez to, każda z relacji jest indywidualna, niepowtarzalna, inna… Każda jest tak samo ważna, piękna i tak samo żywa.
Często na początku zajęć mówię, że pragnę, by było nam miło na zajęciach, by atmosfera była przyjazna i sprzyjała nauce, by zajęcia były rozmową, nadzieją i zachętą do pokonywania własnych trudności. Czy mi się to udaje? Nie mam pojęcia tu trzeba by było zapytać kursantów… 🙂
Ściskam na nowy dobry dzień, Kasiatarzyna

Minęło kilka miesięcy od dnia w którym jako świeżo wyświęcony tyflopedagog dostałam propozycję poprowadzenia zajęć z czynności dnia codziennego. Zanim zgodziłam się asystować pierwszej osobie w drodze do samodzielności miałam mnóstwo myśli, czy dam rade? Czy potrafię? Czy nie zawiodę? Czy spełnię się w tej roli? Czy…. Czy… Czy… moim czy nie było końca…. W sumie nadal nie ma końca, chociaż podjęłam współpracę najpierw tylko na chwilę, tylko na kilka godzin, pokochałam to… pokochałam to, że mogę być i mogę wspierać, że mogę towarzyszyć w trudnej, ale niezwykle pięknej drodze i to, że mogę dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem. Pomimo, że to początek (mam nadzieję, że początek) tej wspaniałej wędrówki u boku niesamowitych ludzi już wiem, że mam powody do radości…
Cieszę się, że dostałam przysłowiowy kubeł zimnej wody na głowę, bo dzięki temu mogę spojrzeć głębiej, cieszę się, że widzę jak dużo pracy muszę włożyć w samą siebie, bo wciąż przede mną długa niekończąca się droga podczas której masa rzeczy jest do odkrycia. Cieszę się, że uczę się być przy innych, przy ich trudnościach i rozterkach, ale również przy chwilach szczęścia.
Bywały dni, kiedy prowadziłam więcej niż jedne zajęcia, każde z nich wyjątkowe, bo każde inne, każde z innym człowiekiem. Człowiekiem który ma nadzieję i wolę walki, walki pokonania własnych barier. Człowiekiem, który zaufał… Bywały zajęcia po których nie mogłam spać, bo myślałam, co mogę zmienić, co udoskonalić, co poprawić, jak wspierać, jak pomagać… bywały zajęcia po których prowadziłam kilkugodzinne rozmowy z innymi instruktorami by pogłębić wiedzę, by znaleźć rozwiązanie… Takie zajęcia bardzo otwierają oczy, skłaniają do nauki i do refleksji. Jestem wdzięczna osobom, które podały mi swoją dłoń, podzieliły się doświadczeniem i wzięły pod skrzydła, to zaszczyt z Wami pracować i czerpać wiedzę, dziękuję!
Prowadzenie jakichkolwiek zajęć czy terapii to ogromna odpowiedzialność, za osobę, która ma nadzieję na lepsze jutro, za osobę, która zaufała instruktorowi i pozwoliła oddać się w jego ręce. Nie ważne czego dotyczą zajęcia, są one inwestycją, inwestycją czasu i inwestycją energii, jak ważne jest to, by inwestować dobrze…
Ogromnie szanuję każdego kursanta, który się zgłasza. Spotykamy się w konkretnym celu i go realizujemy. Zdaję sobie sprawę z tego, że to co powiem będzie miało konsekwencje, więc upewniam się, że to jaką wiedzę przekaże, jest odpowiednie. gdy czegoś nie wiem, doczytam lub dopytam mądrzejszych od siebie…
Podczas każdych zajęć oprócz tego, że uczy się kursant, uczę się i ja. Uczę się cierpliwości pokory, empatii, wsparcia, pokonywania własnych lęków i trudności, podnoszenia się z upadku a przede wszystkim uczę się tego, że uczyć się muszę nieustannie… Właściwie to nie wiem czy to ja się uczę, czy uczą mnie moi kursanci…
Dziękuję, każdej osobie z którą miałam przyjemność pracować, lub robię to obecnie. Dziękuje za wyrozumiałość i cierpliwość. Dziękuje za Waszą otwartość i za Wasze dążenie do jak najlepszych efektów, nawet jeśli pierwszy omlet jest przykładem tego, jak nie powinien on wyglądać. Dziękuję za Wasze pomysły, bo sama bym nie wpadła na to, że zapiekankę można w trakcie przygotowania zamienić w spaghetti (mam nadzieję, że jest pyszna)! Dziękuję Wam za Wasz trud i poświęcenie w nasze zajęcia, nawet jeśli czasem wymaga to zmiany planów. Dziękuję za gotowość do działania w różnych aspektach, aczkolwiek z niektórymi muszę popracować nad gotowością do sprzątania, prawda? Dziękuję, że akceptujecie moje roztrzepanie, zabieganie i rozkojarzenie. Przepraszam, że po naszych zajęciach znajdujecie w swoich mieszkaniach milion moich rzeczy, zostawionych przypadkiem w różnych nieoczywistych miejscach, postaram się już nic nie zostawić, oprócz dobrej energii, którą chcę dać każdemu z Was moi kochani byli, obecni i przyszli kursanci.
Ściskam i przytulam do serducha na dobrą noc i kolejny ważny dzień,
Kasiatarzyna
PS. Słońce wstanie jutro (właściwie to dziś) specjalnie dla Was!!!